verslag beklimming Mont Ventoux 2013
Tijdens de eindejaarsviering 2012 organiseerde Jacqueline van Sprundel een bingo. Het geld dat daarbij werd ingelegd was bestemd als ondersteuning van de Col Cops die de Mont Ventoux gingen beklimmen.
Danny van Deventer heeft over de belevenis van de dagen in Frankrijk en de beklimming van de Mount Ventoux met de collega's van de politie team col- cops onderstaand verslag geschreven.
In week 38 van 2013 hebben wij als team col-cops deelgenomen aan de Col-sensation, de beklimming van de Mont Ventoux.
Een kleine impressie van ons verblijf aldaar.
Op woensdag gepakt en vol goede zin vertrokken we om 04:00 uur vanaf het bureau aan de Nieuwstraat om vervolgens rond 17:00 uur in ons gereserveerde huisje aan te komen. Helaas kon Menno niet mee wegens trieste familieomstandigheden. Onderweg troffen we Robin en Martin die een dag eerder met de motor waren vertrokken en onderweg een bezoek hadden gebracht aan familie van Martin. Dit kwam goed uit, want beiden konden de motorpakken nog maar net van het lijf af krijgen, nadat ze zeiknat waren geregend. De laarzen stonden letterlijk vol regenwater. Gezamenlijk trokken we verder op richting ons verblijf. Het huis waar we met de hele groep zouden gaan verblijven, was een schitterend gelegen huis onderaan de voet van de Mont Ventoux in het dorpje Bedoïn. Nadat we onze slaapplaatsen hadden veroverd, werd door ons "moeder" Jacqueline het eten klaar gemaakt met de hulp van enkele hulpkoks. De slaapplaatsen veroveren bleek nog niet zo eenvoudig. Ik snurk wel, ik niet, ik wil bij het raam, ik wil boven. Uiteindelijk iedereen een plaats in een bed of prinsheerlijk op een groot matras op de grond. Nadat we heerlijk hadden gegeten van de door een sponsor geschonken pastamaaltijd, werd onder het genot van een wijntje of biertje nog even nagepraat. Vooral de trainingsrit voor donderdag werd besproken. Door ons aller nestor Joost was een trainingsritje uitgezet, waar we rustig de spieren warm konden laten draaien. Al pratende werd vervolgens door de een na de ander zijn bedje opgezocht.
Op donderdag was een aantal onder ons weer vroeg uit de veren, om in het pittoreske dorpje Bedoïn de plaatselijke bakkerij te bezoeken. Terug bij het huis werd genoten van de verse broodjes en de koffie van ons "moeder", waarna een ieder zich klaar maakte voor het beloofde rustige ritje. Deze rit begon inderdaad vrij rustig, maar werd al snel wat intensiever. Bij de diverse stops werd door Joost steeds weer beloofd dat het nu klaar was met klimmen, maar het gevoel was toch anders. Uiteindelijk een ieder voldaan na een 92 kilometer lange zware trainingsrit door een werkelijk schitterend gebergte. Wij hebben Joost direct beloofd, hem niet meer te geloven. Terug op het verblijf, nog even genieten van de zon aan het zwembad bij het huis. Voor het eten was gereserveerd bij "Pasta en Basta" een plaatselijk eettentje. Daar werd onder het genot van een drankje genoten van een heerlijk diner waarbij de nodige lachsalvo's werden gelanceerd. Veel dank aan Cees en Mats, de ouders van Patrick, die de rekening afpakten om hem vervolgens te betalen, terwijl wij hen juist wilden verrassen met een etentje. Geweldige mensen die ons als hoofdsponsor alle dagen volgden en ondersteunden.
Vrijdag een rustdag. Lekker ontbijten, beetje boodschappen doen, beetje opruimen, luieren aan het zwembad, Chris nog even een klein trainingsritje, Danny nog even 10 km los lopen en Peter die ook nog even een trainingsritje ging maken. Wat een beest, 52 jaar en nog even een ritje om los te komen de Mont Ventoux alvast op. Gewoon, omdat het kan!!
In de middag even een uurtje rijden om met de rest van alle deelnemers een gezamenlijke briefing bij de wonen en een groepsfoto te maken. Geweldig om al die enthousiaste mensen bijeen te zien. Een oorverdovend minutenlang applaus als reactie op het doel van het evenement, maakt diepe indruk en maakt wat los.
Tegen de avond nemen de zenuwen toe als de bidons worden gevuld. 's Avonds lekker gegeten van de door Robin en ons "moeder" klaargemaakte pasta, waarna de bedjes al enigszins zenuwachtig werden opgezocht.
Zaterdag is het dan D-day, waarbij we op verschillende tijden de onderneming gaan ondernemen. Als eerste de nestor Joost die om 06:30 uur al de uitdaging aangaat. Gevolgd door Patrick, Bas, Wesley, Peter, Ralf en Patrick die om 07:00 uur volgen. Om 07:15 uur Danny die lopend de berg op gaat en als laatsten Johan en Chris. Niet te vergeten Martin met als opstap Jacqueline en Robin die op de motor de organisatie gaan ondersteunen en om 07:00 uur vertrekken. Hoezo zenuwachtig, de twee aanwezige toiletten draaien overuren, er wordt geschreeuwd om extra wc-papier en de fietsen worden onderworpen aan een laatste inspectie. Uiteindelijk iedereen de deur uit en begonnen aan de uitdaging die we nooit meer zullen vergeten.
De eerste rit is vanuit Bedoïn, 22 km. De tweede Malaucene 21 km en als laatste Sault, 26 km. Om de beurt komen de fietsers aan de top. Joost als eerste, want hij wil naast de drie keer over de weg ook nog een vierde keer met de mountainbike omhoog langs een onverhard pad. De anderen druppelen om beurten binnen om vervolgens met weerzinwekkende snelheden de berg af te dalen. Rond 10:00 uur komt Danny rennend na 2 uur 26 min. op zijn tandvlees de finish over. Fietsen zit er niet meer voor hem in, hij is kapot. Johan en Chris komen boven, waarbij Chris al snel naar zijn rug pakt en een tweede rit laat schieten. Johan gaat wel de tweede rit ondernemen en rijdt hem voldaan helemaal uit, klasse. Patrick komt een tweede keer boven samen met Wesley. Onderweg plakkaten met warme inhoud achterlatend op het wegdek vecht hij zich samen met maat Wesley omhoog, om later de derde keer te beginnen aan de tocht. Na twee keer de berg op de zijn gekomen moeten Wesley en Ralf helaas met een blessure een derde beklimming staken. De anderen fietsers Peter, Joost, Bas en Patrick leveren werkelijk een geweldige prestatie door driemaal de berg op te komen, waarbij ongeveer 70 kilometer wordt afgelegd naar de top op 2000 meter hoogte.
Onderweg ondersteund door Martin en Robin op de motor, waarbij door de ploegfotograaf Jacqueline achterop gezeten, fenomenale foto's worden geschoten van de deelnemers en waarbij de nodige flesjes water worden bezorgd.
Op de top maken worden we weer ontvangen door de vaste supporters Cees en Mats en ons "moeder" Jacqueline. Op die top zijn we deelgenoot van mooie momenten. De binnenkomst van een kankerpatiënt die de top fietsend heeft bereikt, wetende dat hij er over een half jaar niet meer zal zijn. Een groepje jonge kinderen die als familie van de onlangs overleden medeorganisator Corne van Overveld, de top wandelend bereikt maakt veel emotie los. Iedereen denkt wel aan iemand bij het bereiken van de top en vreemden vallen elkaar in de armen. Het werd vaak gezegd: Mooi en goed om te zien dat grote mensen als kleine kinderen elkaar de emotie durven te tonen.
Aan het eind van de dag is iedereen weer bij het huis en gaan we de mooie ervaringen delen. Fantastisch om die saamhorigheid te zien, waarbij een ieder zijn eigen beleefde momenten deelt. Na de verhalen slepen we ons naar de douches om weer fris aan de BBQ te beginnen. Vermoeid, maar voldaan, genieten we van het eten en de verhalen, waarbij regelmatig de lachsalvo's door het dal heen galmen.
Zondag weer naar huis. Om zeven uur de busjes in om vervolgens omstreeks 18:30 uur te arriveren in Roosendaal waar we fantastisch met bloemen worden onthaald door familie en vrienden. Nadat alles is uitgeladen gaan we huiswaarts.
We zijn het er over eens. Het was een fantastische ervaring om nooit meer te vergeten, die door sommigen onder ons zeker nog een keer herhaald gaat worden. We hadden dit nooit willen missen. Als laatste nog even dank aan ons financieel brein Jeanette die niet mee kon afreizen, maar onmisbaar is geweest. Zij zorgt ervoor dat onze bijdrage van 8000 euro gedoneerd gaat worden aan de stichting Col-Sensation, waar het ten goede komt aan de strijd tegen kanker.