Rubriek: GEWOON BIJZONDER GEWOON door Carmen Wijgergangs in BN de Stem van 13 februari 2014


Vol van Santiago de Compostela

Nee, dat het zo’n groot deel van mijn leven zou wor­den, had ik niet verwacht.

Ik had een leuke baan bij de politie, maar in 2007 kon ik stoppen met werken. Ik had eens een reportage gezien over Santiago de Compostela en dacht ‘zal ik daar eens naar toe wande-l­en?’ Mijn vrouw vond het echter niet zo’n goed idee dat ik een paar maanden van huis zou zijn, dus ben ik op de fiets gegaan. Hele­maal weg van alles, hoofd leegma­ken, dat was mijn bedoeling. Het ging meer om de reis, de natuur en het kamperen dan het pel­grimsidee. Wat ik toen allemaal heb meegemaakt, kan ik vertel­len, maar niet goed uitleggen.

Mensen die het zelf niet ervaren hebben, snappen ook niet dat ik er uren over kan praten. Je ont­moet mensen die je de meest aan­grijpende verhalen toevertrou­wen. Onderweg zijn er allerlei verrassingen. Zoals die keer dat ik in Frankrijk buiten de kaart was gefietst, verdwaald dus. Voor­bijgangers zagen mijn ja­cobsschelp, het symbool van al­le Santiagogangers en vroegen me op de koffie. Ik kwam in een kasteeltje terecht, kon blij­ven eten en als ik gewild had had ik er ook nog kunnen sla­pen. Zo gastvrij, onvoorstel­baar. In een eeuwenoud Ja­cobskapelletje in Frankrijk heb ik een heel bijzondere ervaring gehad, sommigen noemen die spiritueel, ik kan het geen naam geven. Ik was helemaal alleen, had een kaarsje opgesto­ken en er kwam een rust over me. Toen ik buiten stond, voel­de ik me de gelukkigste mens van de wereld. Ik heb door die reis meer vertrouwen gekre­gen, in mezelf en in de toe­komst.

Ik had mijn doel bereikt, maar kon toen niet terugfietsen om­dat ik ziek geworden was. La­ter ben ik met het vliegtuig te­ruggegaan om toch die mooie terugroute te kunnen fietsen.

Ik ben lid gebleven van het Ne­derlands Genootschap van Sint Jacob en begeleid mensen die de reis willen gaan maken en organiseer presentaties.

En nu, ha, nu ben ik samen met mijn vrouw in training om naar Santiago te wandelen.

Zij wil nu eindelijk ook wel­eens weten waarom ik hier al jaren vol van ben.”

‘Toen ik buiten stond, voelde ik me de gelukkigste mens van de wereld’