Oude tijden herleven            

tekst: José van Sundert   Foto's Frank Frik en Dik van Dop

Aan de tijd van de gemeentepolitie denken sommigen weleens terug. Tijdens een reünie kreeg een groot aantal (oud-) collega's van de gemeentepolitie Roosendaal en Nispen de kans de sfeer nog eens te proeven.

De stemming zat er goed in tijdens de reünie, het gevoel was direct weer vertrouwelijk en gezellig. Uitspraken als 'goh, wat leuk om je weer te zien', 'wat ben je veranderd' of juist 'jij bent ook niets veranderd' (en dit ging dan om dezelfde persoon) passeerden aan een stuk door de revue. Daarbij bleven ook de grijze haren niet onbesproken.

De eerste bezoekers stonden al vroeg in de middag voor de deur van de Raatskelder in Roosendaal. De organisatie was in handen van Lily Deibel, Jacqueline van Sprundel, Monique Antens en José van Sundert. Zij waren als eerste aanwezig om de zaal op te vrolijken met een aantal fotoboeken uit het oude archief. De opkomst was groot. Ruim honderd personen wisten de weg naar de Raatskelder in Roosendaal te vinden. Zelfs de oud-burgemeester Schneider was aanwezig. Lily Deibel heette iedereen welkom en nodigde iedereen uit om net als tien jaar geleden nog eens gezamenlijk op de foto te gaan. Jammer genoeg kon Hans van den Boom niet op de foto. Hij was net te laat omdat hij onderweg twee oude mensen tegenkwam die om hulp vroegen. En, zoals wij hem kennen, heeft hij deze natuurlijk eerst geboden, voordat hij zich bij de (oud-) collega's kon vervoegen.

Het leukste aan een reünie is het ophalen van herinneringen aan speciale gebeurtenissen. Een paar van die herinneringen willen we graag met jullie delen.

Een man is een man....

We schrijven nu begin jaren '80. Er is in Roosendaal een verkrachter actief en daarom gaan we als politie posten. Dit natuurlijk op een zeer goede wijze. De mannelijke collega's gaan verkleed als vrouwen de straat op. Er moet echter nogal wat uit de kast getrokken worden. Een aantal vrouwelijke collega's die in die tijd meestal werkten in de administratieve ondersteuning zijn er samen met hen op uit gestuurd om de juiste kleding, pruiken enzovoorts te kopen. Het viel niet mee om passende schoenen te vinden. Uiteindelijk konden de heren opgemaakt en al op de fiets de straat op. Al snel werden de agenten teruggeroepen, want als vrouw met wijde benen heel snel fietsend over straat, dat was te opvallend. Er werd een parcours aangelegd waarop de heren, op damesfietsen, eerst een les 'hoe fiets ik als vrouw' moesten volgen. Uiteindelijk was het zover. Bepakt (want onder de jassen moesten ook nog de porto's enzovoorts) en gezakt gingen ze op de fiets posten. Dit heeft echter niet lang geduurd. Even later kwam er namelijk bij de meldkamer een telefoontje binnen of de politie eens wilde gaan kijken. Er reed namelijk een man, verkleed als vrouw, op een fiets....

Bijzondere bekering...

Of het verhaal van Toontje Tinnebroek en zijn hondje Tippi. Dit speelt zich nog af vóór de jaren tachtig. Toontje was een man die ieder weekend dronken was. Hij was dus ook vaste klant van de politie en ieder weekend te gast in de dronkenmanscel. Zijn hondje Tippi wachtte dan geduldig tot baas Toontje weer ontnuchterd was. Een collega, die zich het lot van Toontje maar vooral van Tippe aantrok, wilde hem bekeren. Hij ging gehuld in een wit laken, als zijnde de Heilige Geest, voor Toontje staan en vroeg hem om te bidden voor zijn zonden en niet meer te vervallen in dit gedrag. Toontje is op zijn knieën gaan zitten en heeft gebeden en gebeden tot zijn knietjes beurs waren. Hij was enorm geschrokken van het zien van de Heilige Geest, met als gevolg dat de politie niet meer ieder weekend Toontje en Tippi te logeren had. Men zag hem nog wel regelmatig op straat, netjes gekleed (afgedankte kleding van de burgemeester) samen met zijn hondje Tippi door de stad wandelen. 

Zo maar één greep uit de verhalen van die middag. De tijd vliegt, gesprekken over veranderingen, het verleden en het heden. Wat zo goed voelbaar was deze middag, missen de (oud-) collega's het meest in deze tijd, namelijk de binding. "Het is allemaal zo zakelijk geworden", werd er gezegd. "Vroeger werkten we in vaste groepen, je wist gewoon meer van elkaar. Je vierde bijvoorbeeld carnaval met elkaar en was op de hoogte van elkaars lief en leed. De groep is nu te groot om ieder gezicht te kennen. Het is grootschalig geworden," leggen de collega's uit.

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze reünie. Rond acht uur die avond ging iedereen voldaan weer uit elkaar.